Najbardziej znaczącą godnością klasyczną jest miejsce zamieszkania. Tutaj cechy planety i znaku zodiaku są najbardziej podobne. Jeśli porównać opis znaku i jego władcy w literaturze astrologicznej, potwierdza się to jednogłośnie. Kolejność planet domicyl jest również harmoniczna reprezentowana przez kolejność planet według odległości do słońca (Słońce - Merkury - Wenus - Mars - Jowisz - Saturn) oraz kolejność planet według prędkości ruchu (Księżyc - Merkury - Wenus - Mars - Jowisz - Saturn). W pierwszym przypadku księżyc nie może zostać zintegrowany logicznie, aw drugim przypadku słońce nie może zostać zintegrowane logicznie. Tak więc porządek klasycznego systemu mieszkanie-wygnanie jest - jak zdał sobie sprawę Johannes Kepler - tylko prawie kompletny.

Nowo odkryte planety Uran i Neptun oraz planeta karłowata Pluton szybko pokazały swój związek ze znakami zodiaku. Podobieństwo między Uranem i Wodnikiem, Neptunem i Rybami oraz Plutonem i Skorpionem jest oczywiste. Jednak harmonijny porządek zamieszkania jest przez to prawie całkowicie zrujnowany. Pozostaje system - jeśli nadal można go nazwać systemem - z wieloma znakami zapytania.

Czy miejsca zamieszkania tworzą system bez legalności iz przypadkowymi skojarzeniami?

- Trzy znaki mają teraz dwie linijki. A co z pozostałymi dziewięcioma znakami?

- Jak dwie planety dzielą władzę nad znakiem?

- Kiedy dwie planety mają wspólne panowanie nad znakiem, czy jedna z nich jest bardziej podobna pod względem cech?

- Jeśli tak, to jaki?

- Czy każdy znak ma tylko jedną linijkę, a klasyczny musi zniknąć?

- Dlaczego jest dwanaście znaków, a tylko dziesięciu władców?

Jeśli ponownie porównamy zwykły opis planet i znaków zodiaku, staje się jasne: Saturn bardziej odpowiada Koziorożcowi niż Wodnikowi, Jowisz bardziej Strzelecowi niż Rybom, a Mars bardziej Baranowi niż Skorpionowi. Wiedziało to już przed odkryciem Urana. Uran odpowiada Wodnikowi, Neptun Rybom, Pluton Skorpionowi, słońce Lwa, a Księżyc Rakowi. Merkury bardziej odpowiada Bliźniętom, podobnie jak Pannie i Wenus, bardziej Wadze niż Bykowi (rozdział 2.2.2.2). Klasyczny podział części ciała na planety i znaki wyjaśnia poprawność tej oceny. Bez władców znaki zodiaku to Byk i Panna. Tutaj najbardziej realna reguła dotyczy dwóch nieznanych planet. Tak więc mamy w astrologii dwie cząstki Higgsa (rozdział 2.2.2).

Aż do odkrycia Urana nikt nie sądził, że istnieją nieodkryte planety. Od tego czasu to się zmieniło. Astronomowie również nie zrezygnowali całkowicie z pomysłu poszukiwania nieznanych planet w naszym Układzie Słonecznym. Planetę X, przypuszczalnego władcę Byka, tymczasowo nazywam Faunusem. Natura Fauna jest bardzo zbliżona do natury Byka (rozdział 1.13). Planetę Y, władczyni Panny, tymczasowo nazywam Iustitia. Natura Iustitia jest bardzo zbliżona do natury Panny (rozdział 1.14). Z pomocą tych dwóch hipotetycznych astrologicznych cząstek Higgsa otrzymujemy w końcu idealnie harmonijną sekwencję alokacji miejsca zamieszkania. Ta seria (Rozmiar orbity: Księżyc - Merkury - Wenus - Mars - Jowisz - Saturn - Uran - Neptun - Pluton - Faunus - Iustitia - Słońce) zakłada, że ​​planety X i Y są poza kursem Plutona (rozdział 2.2.2.1). Seria zaczyna się na Księżycu, który ma najmniejszą orbitę, i przechodzi przez aktywne znaki do Saturna. Z Urana opada przez bierne znaki w dół do Słońca o największej orbicie.

Ten symetryczny układ wykrystalizował się w 1974 roku, w pierwszym roku moich badań w tej dziedzinie.

Dlatego każda planeta ma największe podobieństwa ze znakiem jej miejsca zamieszkania. Znano już siedem przydziałów (Mars-Baran, Merkury-Bliźnięta, Księżyc-Rak, Słońce-Lew, Wenus-Waga, Jowisz-Strzelec, Saturn-Koziorożec) w klasycznej astrologii. Trzy alokacje (Uran-Wodnik, Neptun-Ryby, Pluton-Skorpion) są dobrze znane tylko we współczesnej astrologii. A dwie alokacje (Faunus-Taurus, Iustitia-Virgo) są nowe. W kontrasygnatach można znaleźć pierwszego wygnańca.