Świat fizyczny i witalny mogą istnieć tylko jednocześnie, a mimo to są od siebie ściśle oddzielone. Leżą naprzeciw siebie i razem tworzą Wielką Całość. Oba wszechświaty, miękki i twardy, są przeciwieństwem drugiego. Odpychają i nie dotykają. Ale żaden z nich nie może istnieć samodzielnie (bez drugiego). Jeśli biosfery istnieją we wszechświecie, oznacza to, że dwa polarne światy stykają się w tych punktach, a fizyczne mieszają się z witalnymi. Biosfery to małe wyspy w kosmosie, które umożliwiają symbiozę między światem fizycznym i witalnym. Tutaj ścisły podział między dwoma światami zostaje zniesiony. Ludzie i wszystkie formy życia są mieszaniną dwóch przeciwstawnych wszechświatów. W życiu codziennym używamy mocy i zdolności umysłowych obu światów. To, jak wielka jest uwaga danej osoby na jednym lub drugim świecie, różni się w zależności od osoby.

Niezliczone małe części żywotnego wszechświata nieustannie inkarnują się w biosferze. Te impulsy życiowe są przerywane przez fizyczny wszechświat po stosunkowo krótkim czasie. Nasze życie jest zdeterminowane przez oba wszechświaty. W porównaniu z rozmiarem obu światów punkty styku (biosfera / siedliska) są nieskończenie małe.

Prawdopodobieństwo pojawienia się fizycznego wszechświata, w którym naturalne stałe są takie, może powstać życie, jest bardzo małe. To, że nadal istniejemy, można dziś wytłumaczyć jedynie Boską opatrznością lub wieloświatami. A gdyby istniało niezliczona liczba wszechświatów, wszystkie byłyby oparte na astrologicznej teorii wszystkiego. Dlaczego? Ponieważ nie ma prostszej, a przez to doskonalszej formuły.

Nie ma wątpliwości, że w tym wszechświecie istnieją niezliczone biosfery. W naszym Układzie Słonecznym można sobie nawet wyobrazić inne biosfery. NASA gorączkowo ich szuka. Kandydaci to: Wenus (w chmurach), Mars (w czasach prehistorycznych), Jowisz (Carl Sagen), księżyce Jowisza (Europa, Io, Ganymed, Callisto), księżyce Saturna (Tytan, Enceladus, Dione, Mimas), księżyce Urana (Titania, Oberon) i prawdopodobnie także księżyc Neptuna Tryton.

Ponieważ istnieje praktyczna astrologia ziemskiej biosfery, można założyć, że każda biosfera ma funkcjonującą astrologię. Nawet w układach słonecznych z dwoma lub więcej słońcami. W układzie gwiazd podwójnych jedno słońce może oznaczać słońce, a drugie Urana lub księżyc.

Prawdopodobnie astrologię innych systemów można również prześledzić wstecz do astrologicznej teorii wszystkiego. Przedstawiałby również trzy dualności (aktywną i bierną - miękką (witalną) i twardą (fizyczną) - logos (duchowy) i eros (energetyczny)). Układ słońc i planet byłby logiczny i symetryczny, tak jak w naszym systemie. Zasada, która powoduje astrologię, zawsze działa doskonale, co widzimy w naszym systemie.

Rodzi to również pytanie, czy poza biosferą istnieje funkcjonująca astrologia. Gdyby więc życie nigdy nie powstało na Ziemi, czy siły astrologiczne odzwierciedlałyby również procesy fizyczne i przyczynowe? Gdyby tak nie było, oznaczałoby to, że refleksje astrologiczne są pamiątką z witalnego świata. Że wcielonemu życiu (Wenus-Faunus) towarzyszy znaczenie (Jowisz-Neptun), które wznosi je ponad czystą fizyczną (Mars-Pluton) przyczynowość (Merkury-Sprawiedliwość).

Nadal nie jest również jasne, czy i jak refleksja astrologiczna przejawia się w formach życia, które opuściły swoją przodkową biosferę. Jak Neil Alden Armstrong i jego koledzy podczas pobytu na Księżycu.